เกาลัดไทย
  ชื่อสามัญภาษาไทยเกาลัดไทย
  ชื่อสามัญภาษาอังกฤษChinese Chestnut, Thai Chestnut
  ชื่อวิทยาศาสตร์Sterculia monosperma Vent
  ชื่อวงศ์Sterculiaceae
  ชื่อท้องถิ่นเกาลัด, เกาลัดเมือง, บ่ากอลัด (คนเมือง), เกาลัดเทียม
 
 
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์

ต้นเกาลัดไทย เป็นไม้ต้น สูง 4-30 เมตร เปลือกเรียบหรือแตกเป็นร่องเล็กตามยาว 

ใบเกาลัดไทย ใบเดี่ยว เรียงสลับ มักกระจุกที่ปลายกิ่ง รูปรีหรือรูปขอบขนาน กว้าง 5-15 ซม. ยาว 10-30 ซม.โคนใบมน ปลายใบแหลม ขอบใบเป็นคลื่นเล็กน้อย ผิวใบหนา มัน และเรียบหรือย่นเล็กน้อย ก้านใบยาว 2-10 ซม. 

ดอกเกาลัดไทย ช่อดอกแยกแขนง ออกแขนงจำนวนมาก ตามปลายกิ่ง ยาวได้ถึง 35 ซม. ดอกย่อยเล็ก สีชมพูอมเขียว กลีบเลี้ยงโคนติดกัน ปลายผายออกเป็นรูปกรวย แยกเป็น 5 แฉก แต่ละแฉกโค้งงุ้มและติดกันบริเวณปลายกลีบ ไม่มีกลีบดอก 

ผลเกาลัดไทย ผลแห้งแล้วแตก รูปกระสวย เปลือกผลหนา เมื่อแก่จะปริแยกออกจากกัน เมล็ดเกลี้ยง สีน้ำตาลแกมแดง เนื้อในสีขาว กินได้

สรรพคุณทั่วไป

  • ผล ช่วยบำรุงตับ ไต และช่วยลดไขมันในเส้นเลือด 
  • เนื้อในเมล็ดเกาลัด อุดมไปด้วยพลังงาน โปรตีน ไขมัน ช่วยรักษาโรคบิด อาเจียน 
  • ตำรายาจีนแนะนำว่า หากกินเกาลัดดิบ จะแก้อาการกลั้นปัสสาวะไม่อยู่ในผู้สูงอายุ และถ้าหากเคี้ยวดิบ ๆ ค่อย ๆ ซึมซับเอาน้ำเกาลัดเข้าไปจะแก้คออักเสบ

 
 
แหล่งข้อมูลอ้างอิง

  1. http://herbsbotany.blogspot.com/2014/11/blog-post_25.html?m=1